#008

            Mieszkała z nim w Asgardzie od kilku dobrych tygodni. Zdawała sobie sprawę z tego, że kiedy wróci na Ziemię nie minie nawet minuta, niezależnie od czasu, jaki tu spędzi. Nie spieszyło jej się. Nie chciała wracać. Nie miała do czego… albo raczej do kogo. Rodzina mieszkała w zupełnie innym kraju, przyjaciele – a konkretniej ludzie, którzy się za tak owych podawali – wystawili ją przy najbliższej okazji. Była sama dopóki nie poznała jego. Wielkiego Boga Kłamstw, a później jego towarzyszy. Nie przepadała za wszystkimi, ale kto by się tym przejmował. Tutaj była wolna. W pewnym sensie. Thor, jego brat zrzekł się tronu, po śmierci Odyna, dla śmiertelniczki, z którą zamieszkał w Midgardzie, a Loki pomimo swej ogromnej rządzy władzy po krótkim panowaniu poddał się abdykacji i mianował swojego przyjaciela i byłego nauczyciela, Nathaniela królem. To właśnie jego zdążyła poznać śmiertelniczka. Na początku wydawał się dobrym człowiekiem i jeszcze lepszym nauczycielem. Loki kiedyś przekazał jej cząstkę swej mocy, a ona rozwijała ją wraz z Nathanielem. Do czasu… Mężczyzna był bardzo porywczy i nie potrafił pogodzić się z pewnymi faktami. Wyżywał się na niej podczas ćwiczeń. Nieraz prawie straciła przez niego życie. Męczyła ją myśl, że żyje w jednym pałacu z nim. W tym przypadku znajdowała osłodę w Lokim, z którym zbudowała bardzo silną relację, a kiedy on był zajęty spędzała czas ze swoim drogim przyjacielem Fandralem.

            Jej „związek” z tym przystojnym, zabawnym Bogiem Wstydu nie był obojętny dla żadnej ze stron. Fandral nie należał do mężczyzn, których może usidlić jedna kobieta. Prawdopodobnie zdążył oświadczyć się wszystkim kobietom Wszechświata… I prawdopodobnie pewnie ze zdecydowaną większością spał. Żadna nie potrafiła oprzeć się jego urokowi. Kiedyś, bardzo dawno temu, kiedy Loki i ona mieli dość nieciekawy etap w swoim życiu Fandral pomagał jej wyjść z dołka i nikt nie jest w stanie ani zaprzeczyć ani potwierdzić tego, czy dzielili łoże. Od dłuższego czasu ich relacje były czysto platoniczne. On nie chciał obowiązku, ona była zakochana i nie nigdy nie chciała być, bez obrazy, z dziwkarzem. Pomimo znajomości i zgodności z jej zdaniem, kiedy tylko Loki widział ich razem nie omieszkał przypominać żołnierzowi, kto w tym przypadku jest ważniejszy dla śmiertelniczki.

            Od kilku dni wstawała bardzo późno, przez zbyt długie, niechciane czuwanie w nocy. Nie potrafiła usnąć. Często wybierała się w środku nocy na świeże powietrze, aby się orzeźwić lub po prostu pomyśleć. Dopiero przed wschodem słońca lądowała w objęciach Morfeusza. Przepraszała Lokiego za każdym razem, kiedy budziła się wraz z nim całkowicie zmęczona. Stwierdził, że powinna się wysypiać. Miał rację, lecz wstawanie bez niego przy boku zdawało się bardzo dołujące.

            Tego dnia jej Bóg był bardzo zajęty, cały czas błądził gdzieś po pałacu, wykonując różne zadania. Obudziła się dopiero popołudniu, wzięła prysznic i podczas rozczesywania włosów usłyszała pukanie do drzwi. Nie odpowiedziała, bo myślała, że ktokolwiek to jest pójdzie sobie, zdając sobie sprawę z tego, iż nie zastanie w środku Lokiego.

– Wiem, że tam jesteś, kruszynko – usłyszała stłumiony przez drzwi głos. Otworzyła, witając Fandrala w progu. Wszedł do środka z ogromnym uśmiechem na ustach.

– Coś się stało? Emanuje od ciebie ekscytacją – odezwała się, a mężczyzna zachichotał.

– Nie zdradzę ci powodu tej ekscytacji. Nie moja w tym rola – usiadł na wygodnej, dużej kanapie w saloniku. – Ciągle męczy cię bezsenność?

– Niestety.

– Nie jesteś w stanie zrobić czegoś z tym…? – uniósł dłonie i zrobił dziwny ruch palcami, mając na myśli magię. Powstrzymywała się, aby nie wybuchnąć śmiechem. – Wiesz…

– Choćbym chciała, to nie wiem jak się za to zabrać – rozmawiali jeszcze przez chwilę, a potem zaczęli narzekać na Nathaniela. Teoretycznie nic takiego się nie działo, ale wykorzystywał swojego, jak go określał, przyjaciela, Lokiego do każdej brudnej roboty, którą nie chciało mu się zająć. Dziewczyna zdążyła zauważyć, że Kłamca coraz częściej rozmawia z nią z czystej grzeczności, choć i nie zawsze, dlatego, że jest wyczerpany ciągłym bieganiem i wyświadczaniem przysług obecnemu władcy.

            Tym razem wrócił wcześniej. Starał się wyglądać normalnie, jak niezmęczony i niemający dosyć tego dnia Loki. Może większość ludzi to kupiła, ale ona wiedziała, co się dzieję. Był zdenerwowany i wykończony. Nawet nie spojrzał na Fandrala, tylko podszedł do niej i ucałował w policzek, po czym udał się do sypialni. Obdarzyła przyjaciela zmartwionym i smutnym spojrzeniem, a on wstał, uśmiechnął się do niej i mówiąc, że na pewno wszystko będzie w porządku opuścił komnaty Lokiego.

            Mężczyzna wiedział, że nie musi długo czekać, aby śmiertelniczka zjawiła się tuż przy nim, lecz pomimo to miał ogromną ochotę po prostu zasnąć. Weszła do sypialni, niosąc gorącą, mocną, czarną kawę. Postawiła kubek na stoliku nocnym i przysiadła na brzegu ogromnego łóżka, gdzie Kłamca leżał. Po chwili poczuł zapach palonej kawy, roznoszący się po pokoju. Jeden z jego ulubionych napoi.

– Loki… – wyszeptała, zmartwiona. – Co się dzieje?

– Chodź tu – odszepnął, czekając aż wtuli się w niego i będzie mógł w końcu przez chwilę, bez powodu, trzymać jej drobne ciało w ramionach. Westchnął głęboko, kiedy oparła głowę o jego klatkę piersiową. Przymknął oczy i rozkoszował się tą chwilą. – Żałuję, że nie mogę spędzać z tobą więcej czasu.

– Jesteś zajęty w swoim świecie… Oczywiście byłoby inaczej gdyby komuś chciało się ruszyć poszanowanie z tego…

– Audrey – przerwał jej. – Proszę…

– Taka jest prawda, Loki. Wykorzystuje cię, a ty latasz wszędzie, jak posłuszny piesek… nie wystarczy, że odstąpiłeś mu tron? Jak zawsze tego chciał?

– Nie mogę siedzieć bezczynnie, wiesz o tym. Muszę coś robić. Doskonale wiesz, jak to naprawdę wygląda. – westchnęła w reakcji na jego słowa. Prawda była taka, że owszem to Nathaniel zasiadał na tronie, ale Loki chciał wykonywać wszystkie jego obowiązki. To właśnie on był władcą, nie ta reprezentacyjna, żebrająca o atencję szmata… jak zwykła go nazywać śmiertelniczka. – Tak właściwie to dziś zajmowałem się pewną błahostką.

– A cóż to takiego było?

– Organizacja balu.

– Balu?

– Owszem. Co prawda przywykliśmy do uczt, lecz tym razem trochę elegancji nie zaszkodzi.

– Mam nadzieję, że się uda.

– Nie bez ciebie.

– Słucham? – podniosła się, aby spojrzeć mu w twarz.

– Uwielbiasz przeróżne imprezy, a Asgard właśnie stara się zaoferować ci nowe doświadczenie – popatrzyła na niego nieufnie. Wiedział, o co chciała zapytać. – Tak, Nathaniel też tam będzie, ale pomyśl jak dobrze…

– Nic z tego. Musisz znaleźć kogoś innego. Dobrze wiesz, że ledwo wytrzymuję znajdując się z nim w jednym pomieszczeniu przez więcej niż pięć minut.

– Zdaję sobie z tego sprawę. Co wcale nie zmienia faktu, że nie musisz nawet na niego patrzeć. Wystarczy, że coś opóźni nasze przyjście – zaczął mruczeć, zbliżając usta do jej szyi. – Ominiemy oficjalne rozpoczęcie. Kolację zjemy tutaj… sami – całował jej delikatną skórę, starając się ją przekonać. – A jeżeli ktoś zapyta o powód spóźnienia, udamy, że nie mogliśmy znaleźć odpowiedniego ubioru…

– Albo nagle coś nam wypadnie, jak na przykład odstawienie mnie do domu… już trochę zbyt długo… – nie zdążyła dokończyć zdania, ponieważ, kiedy chciała wyswobodzić się z ramion Lokiego ten sprytnie przytrzymał ją i zwinnie zmienił pozycje ich obojga tak, że to teraz ona leżała nieruchomo, a on nachylał się nad nią, zbliżając swoją twarz do jej.

– Nigdzie się nie wybierasz, kochanie – przytrzymywał dłońmi jej nadgarstki.

– Próbujesz mnie przetrzymywać?

– Gdybym chciał, wyglądałoby to zupełnie inaczej – wymruczał, po czym złączył ich usta w namiętnym pocałunku. Kiedy jego dłonie zaczęły błądzić po jej ciele i powoli odsłaniać skrawki jej skóry, a on na chwilę w delikatnie bolesny, lecz bardzo przyjemny sposób przyssał się do jej szyi, zrozumiała, że potrafił nią bardzo dobrze manipulować. Zaczęła rozpinać guziki jego koszuli. Jak już Kłamca zostawił po sobie malinkę i chciał pozbyć się jej ciuchów, unieruchomiła go za pomocą mocy, którą posiadała, po czym odsunęła i podniosła się z łóżka. Wzięła łyk jego kawy i dopiero wtedy pozwoliła mu się ruszać. Uśmiechnął się, widząc jej zalotne spojrzenie i przebiegły uśmieszek, kiedy wpatrywała się w jego oczy i opierała o stolik nocny. Poruszyła nieznacznie prawą brwią. – Nie prowokuj mnie.

– Bo co?

– Bo cały pałac może cię usłyszeć.

– Jeszcze nigdy się to nie zdarzyło.

– Owszem, chociaż kiedy mieszkałem z tobą… Twoi sąsiedzi pewnie mieli niezłą rozrywkę.

– Nie obchodzą mnie ci ludzie…

– A obchodzą cię ci?

– To pałac, Loki! Chyba nie wypada, nie sądzisz?

– Przejdź w dowolnej porze dnia koło komnat Fandrala – nastąpiła krótka cisza, po czym oboje roześmiali się. Bóg Kłamstw już w o wiele lepszym humorze, podniósł się i podszedł do niskiej, drobnej Midgardki. Wziął od niej kubek z jeszcze ciepłą kawą. – Dziękuję – wyszeptał, po czym złożył pocałunek na jej ustach. Jego palce musnęły jej szyję. Spojrzał na skórę Audrey i uśmiechnął się. – Teraz jesteś moja – położyła dłoń na jego odsłoniętej klatce piersiowej, chciała coś powiedzieć, ale jedynie odwróciła wzrok i udała się do malutkiej kuchni. Doskonale znał jej myśli i wiedział, że boi się użyć pewnych słów, a tym bardziej nadużywać ich, jak to mają w zwyczaju śmiertelnicy. Musiał zrobić to pierwszy, żeby miała całkowitą i niezaprzeczalną pewność, co do jego uczuć.

            Poprosił kogoś z pałacowej kuchni, aby dostarczyli im kolację chwilę przed rozpoczęciem balu. Zjedli Asgardzkie specjały - nie wnikajmy, co to było, ponieważ większość tych nazw jest nie do wymówienia i nie do opisania – zastanawiając się nad kreacjami przeróżnych ludzi. Robili sobie również żarty z zachowania większości ludu.

            Loki spojrzał na zegar, który poinformował go, że uroczystość trwa od dobrej godziny. Kobieta zaczęła szukać odpowiedniej sukni, a on skromnego, lecz jednocześnie idealnego garnituru. Przebrali się, Audrey rozczesała długie, czerwone loki i postanowiła ich nie spinać. Czarna, dopasowana u góry i zwiewna od pasa w dół suknia przypadła jej do gustu. Loki był zachwycony, widząc ją tak elegancką. Nie wydawała się zbyt szczęśliwa. Znał powód.

            Zapiął jej delikatny, srebrny naszyjnik i widząc, że nie jest z nim myślami, odwrócił ją twarzą do siebie.

– Mogę jeszcze się wycofać? – zapytała cicho z wątpliwościami w głosie. Założył niesforny kosmyk włosów za jej ucho i spojrzał jej w oczy.

– Nie przejmuj się nim. Jesteś ponad to. Oboje to wiemy – przytulił ją do siebie. – A poza tym masz mnie. I Fandral… do pewnego momentu… Po prostu wyrzuć go z głowy.

– A mogę wyrzucić jego głowę? Najlepiej gdzieś w kosmiczną pustkę? – uśmiechnął się i ucałował jej włosy.

            Dotarli do ogromnej sali bankietowej, urządzonej w jak najbardziej nowoczesnym stylu. Muzyka, specyficzna dla tej krainy, roznosiła się w każdy kąt z niesamowitą głośnością. Ludzie tańczyli, śmiali się, rozmawiali. Była pod wrażeniem. Stoły z jedzeniem i alkoholem ustawiono w konkretnym sektorze, aby udostępnić jak najwięcej miejsca do rozrywki. Obserwowała lud, podświadomie szukając ewentualnej ucieczki.

– Loki! – usłyszeli, tuż za sobą. Dziewczyna cała się spięła i dyskretnie obdarzyła partnera wściekłym spojrzeniem. – Masz głowę do organizacji, szkoda, że się spóźniłeś… Witam, moja droga – mężczyzna ujął jej dłoń i musnął ustami, jak wypadało. Audrey uśmiechnęła się do niego złośliwie.

– Świetnie, czas zerwać sobie skórę, bo zwykła dezynfekcja raczej nie pomoże – odpowiedziała, a Loki uścisnął mocno, jej drugą dłoń. Powstrzymała się od dalszych komentarzy.

– Zadziorna, jak zwykle – rzekł Nathaniel z uśmiechem na ustach. – Wypijecie ze mną, za wasze szczęście? – Audrey wypatrzyła Fandrala, który akurat rozmawiał z jedną z seksownych piękności. Poczuł jej wzrok na sobie i spojrzał w stronę Midgardki. Przeprosił swoją towarzyszkę i szybko podszedł do tej trójki.

– Wybaczcie, że przeszkadzam… – zaczął, lecz Nathaniel mu przerwał.

– Nie powinieneś zabawiać swoich dziwek?

– Uczynisz mi ten zaszczyt? – całkowicie zignorował uwagę króla i poprosił dziewczynę do tańca, która w ułamku sekundy wylądowała w jego objęciach. Odetchnęła z ulgą dopiero, kiedy znaleźli się z daleka od Lokiego i Nathaniela.

– Dziękuję – odezwała się, wirując wraz z Bogiem Wstydu na parkiecie.

– Żołnierze powinni bronić swego władcy… Chociaż chętnie pozwoliłbym ci wydrapać mu oczy. Swoją drogą, niezła malinka.

            Zabawa trwała w najlepsze. Loki szybko znalazł swoją śmiertelniczkę, rozmawiającą z czarującym blondynem. Objął ją w talii i pocałował w usta, kiedy tylko się przy niej znalazł. Przeprosił za nagłe towarzystwo Nathaniela i tym razem był wdzięczny Fandralowi, że ją stamtąd zabrał. Rozmowa może i nie trwała długo, ale była dosyć dobitna i na konkretny temat. Nie miał zamiaru dzisiaj przekazywać złych wieści swojej partnerce. Postanowił zachować pozory i mieć nadzieję, że nie będzie miała z nim do czynienia sam na sam.

– Kogo to moje piękne oczy widzą? – podszedł do nich trochę niższy od Fandrala mężczyzna o takim samym kolorze włosów, jak on i takich samych oczach. Uśmiechał się wesoło. Rozpoznała go niemal od razu. W przeszłości miała okazję trafiać na Asgardzkich kochanków. Ten tu, był bratem Fandrala. Aiden. Minęło kilka sekund, a mężczyzna porwał ją do tańca. Loki doskonale wiedział o wszystkim. Udawał, że nie czuł zazdrości, kiedy ktokolwiek inny ją dotykał. W jakikolwiek sposób. Rozmawiał przez chwilę z Fandralem, aby ten nie dopuścił do sytuacji, w której całkiem „niechcący” Nathaniel wpadnie na Midgardkę.

            Około drugiej nad ranem, kiedy połowa towarzystwa była już mocno wstawiona Audrey siedziała sama na zewnątrz, w pałacowych ogrodach. Chciała chwili samotności. Loki spędził z nią zdecydowaną większość wieczoru i była mu za to bardzo wdzięczna, lecz w pewnej chwili postanowiła zniknąć na kilka minut. Całkiem zatraciła się w swoich myślach. Nawet nie zauważyła, że ktoś jest w pobliżu. Ocknęła się dopiero, kiedy jakiś mężczyzna przysiadł się do niej. Kamienna ławka nie była zbyt wygodna, ale zawsze coś.

– Trafiliśmy na dobrą pogodę – usłyszała głos, którego tak bardzo nienawidziła. Siedziała w milczeniu. – Loki przekazał ci wieści? – ciągle brak reakcji. – Oczywiście, że nie. Szkoda, że dowiesz się tego ode mnie. Mam na oku całą twoją rodzinę odkąd cię poznałem. Dla bezpieczeństwa, pomimo twojej niechęci do mnie.

– Niechęci… Nieufności… Pogardy… – zaczęła wyliczać.

– Audrey twoja matka zmarła kilka godzin temu.

– Czas stoi w miejscu, kiedy tutaj jestem. To niemożliwe.

– Stoi w miejscu dla ciebie. Świat musi dalej funkcjonować. Wracasz w tej samej chwili, w której go opuściłaś, czyli czas się cofa. Przykro mi – wstał z ławki i wrócił do środka, zostawiając ją samą.

            Kiedy znalazł się z powrotem w ogromnej sali pochwycił spojrzenie Lokiego i jedyne, co zrobił to drgnął ramionami bez przejęcia. Kłamca wiedział, co się stało. Opuścił towarzystwo i pobiegł w stronę ogrodów. Nie potrafił jej znaleźć. Obszar przeznaczony na ozdobę pałacu był ogromny, a ona mogła pójść wszędzie. Przeszukał znaczną część wypielęgnowanych zarośli, aż w końcu przypomniał sobie o drugim wejściu. Musiała przejść gdzieś bokiem i udać się do komnaty. Zjawił się tam w mgnieniu oka. Zobaczył suknię przewieszoną przez oparcie krzesła i usłyszał dźwięk lejącej się wody.

            Wszedł do łazienki i zobaczył czerwono-włosą pod prysznicem. Była roztrzęsiona, ale nie płakała, wiedział to.

– Audrey?

– Wybacz, ale zmęczył mnie ten bal. Świetnie go zorganizowałeś – podszedł do niej i położył dłoń na jej nagim ramieniu.

– Tak mi przykro… – odwróciła się do niego.

– Nie, Loki. Nie mów tego. Nie chcę teraz rozmawiać o tej sytuacji. Będę się tym przejmować, jak wrócę do domu. Odwiedzę ją… ale teraz. To jest czas dla nas. Nic mi tego nie zniszczy – wspięła się na palce i złączyła ich usta. Przyciągnął ją do siebie. Prawdopodobnie będą o tym rozmawiać jeszcze tej nocy, lecz teraz wolał zdać się na nią. Niczemu nie zaprzeczał, bo wiedział, że chciała odwrócić swoją uwagę. Zaczęła rozpinać jego koszulę, a on zdjął z siebie marynarkę, a po chwili i koszulę. Całował ją namiętnie i błądził dłońmi po jej ciele, kiedy rozpinała jego spodnie. W końcu oboje nadzy nie potrafili się od siebie oderwać.

– Jesteś pewna? – wyszeptał, cały mokry. Kiwnęła głową, po czym wróciła do jego ust. Odwrócił ją plecami do siebie i obdarzając pocałunkami jej szyję i ramiona, pieścił jej piersi.

– Loki… – wyszeptała, z niepewnością w głosie. Wiedział, jak to wszystko mogło się dalej potoczyć, dlatego jedną dłoń przesunął na tył jej głowy i nie minęła sekunda, a dziewczyna była nieprzytomna. Obiecywał nigdy więcej nie traktować jej magią w ten sposób, lecz tym razem nie miał wyboru. Zaniósł ją do sypialni, przykrył cienką kołdrą i zostawił na stoliku nocnym jakąś jego koszulę i jej bieliznę. Sam szybko się wysuszył i ubrał. Zrobił sobie mocną kawę i usiadł przy jakiejś książce w salonie, czekając aż się obudzi. Skupił się nad treścią lektury.

Minęło kilka godzin i tuż przed świtem poczuł ogromne zmęczenie. Udał się do sypialni i widząc skuloną i ubraną w jego koszulę kobietę, siedzącą na parapecie, wpatrującą się w okno westchnął. Podszedł do niej, przytulił do siebie i ucałował w czubek głowy. Nic nie mówiła, nie reagowała.

– Powinnaś odpocząć – szepnął, a ona kiwnęła głową i położyła się wraz z nim. Wtulona w mężczyznę, rozmyślała dalej. Odczekała chwilę, a kiedy już prawie zasnął odezwała się.

– Loki?

– Audrey?

– Kocham cię – wyszeptała po długiej chwili ciszy, a on mocniej przyciągnął ją do siebie.

– Ja ciebie też kocham, od bardzo dawna… – oprzytomniał. – To bardzo nie odpowiedni moment, ale mam do ciebie pytanie.

– Czy to pytanie składa się z trzech słów? – na ten konkretny temat była bardzo uprzedzona, ale jednocześnie chciała tego.

– Wyjdziesz za mnie? – wyszeptał, nie spodziewając się odpowiedzi.

– Tak… Tak, Loki – łzy popłynęły po jej policzkach, jednocześnie ze wzruszenia i smutku. Obiecał, że jutro z samego rana wrócą do Midgardu i odwiedzą jej wtedy ciągle żyjącą matkę. W końcu osobiście go pozna, a ona będzie mogła spędzić z najbliższą sobie osobą czas.