Prolog

Biegła przez las najszybciej jak tylko potrafiła. Nie zważając na okrzyki, które słyszała za sobą, nie zważając na ból zastałych mięśni. Pędziła przed siebie nie powstrzymując łez, spływających po jej obolałych, posiniaczonych policzkach. Nie chciała się zatrzymać mimo gróźb, co chwila rzucanych w jej kierunku. Nie ważne, że chcą ją zabić. Dla niej śmierć byłaby wybawieniem. Nareszcie mogłaby odpocząć od okrutnego świata. Od jego jeszcze okrutniejszego i brutalniejszego władcy. Wolała zginąć niż dać się złapać.

Żadne słowa, nie są w stanie odzwierciedlić jak cierpiała, jakiego doznała upokorzenia. Żadne słowa, nie są w stanie opisać tego, jaki teraz, sama sobie zadawała ból. Czuła jakby jej serce nagle stanęło w płomieniach, zaczynało się palić boleśnie i doszczętnie, lecz za każdym razem, kiedy ogień gasł, dając chwilę odpoczynku i kiedy myślała, że to już koniec, że sobie z nim poradziła, płomień rozpalał się na nowo, powodując jeszcze więcej cierpienia, niż poprzednio.

Jeden z pocisków kierowanych w jej stronę, uderzył w cienkie, niskie drzewo, obok którego właśnie przebiegła. Adrenalina dodawała jej sił do dalszej ucieczki. Nie chciała tam wracać, do niego, do cierpienia i upokorzenia, jakiego tam doznawała.

Ale nie chciała również zdradzić kryjówki swoich przyjaciół, co oznaczało, że musiała zmienić kierunek, w przeciwnym razie jego ludzie odnaleźliby jedyne osoby, które jej zostały. Nie chciała narażać ich, na jego okrucieństwo. Na jego łaskę, o ile w ogóle taki wyraz występował w jego słowniku.

Wszystkie zmysły dziewczyny łaknęły każdego skrawka tego potwora. Jej skóra pragnęła, choćby najmniejszego jego dotyku, jej słuch tęsknił za jego głębokim głosem, jej oczy mogłyby godzinami wpatrywać się w przenikliwą zieleń jego tęczówek, chciała czuć jego zapach w pobliżu, jego oddech na swoim karku.

Ale jednocześnie nienawidziła go. Chciała widzieć go martwego, chciała widzieć jego cierpienie, jego krew, nawet, jeżeli to ona miałaby zadać decydujący cios. Pragnęła jego śmierci tak bardzo, jak pragnęła jego obecności w pobliżu.

Cały czas zadawała sobie pytanie: czy to możliwe żeby poczuła coś do tego bezlitosnego potwora, przez którego tak cierpiała, przez którego została upokorzona? Nie mogła znieść najmniejszej myśli o tym, nie mogła czuć czegokolwiek więcej oprócz nienawiści do swojego oprawcy. Nie chciała czegokolwiek do niego czuć. Wolałaby nigdy go nie spotkać.

To właśnie przez niego jej dawny dom zmienił się w więzienie, z którego nie mogła uciec, przez tak długi czas. Przez niego, jej dotychczasowe życie zaczęło wyglądać, jak jej najgorszy senny koszmar, tylko tym razem rozgrywany na jawie. Przez niego płakała godzinami nad swoim losem, lecz nigdy w jego obecności, albo jego sługusów. Nie chciała żeby widzieli jej łzy. Nie chciała okazywać tego typu słabości przed nikim. A zwłaszcza przed nim.

Nagle znalazła się w jeszcze większej gęstwinie. Obejrzała się za siebie. To była jej szansa. Jego ludzie byli dalej niż kilka minut temu, postanowiła zatrzymać się przy następnym drzewie. Po chwili już opierała obolałe plecy o chropowatą korę. Cały czas słyszała krzyki ludzi, którzy ją ścigali. Zbliżali się. Wiedziała, że znajdą ją, jeżeli czegoś nie zrobi. Spojrzała na glebę pod swoimi stopami i zauważyła ciemny kamień wielkości pięści. Podniosła go najszybciej i najciszej jak tylko potrafiła, po czym nasłuchiwała. Zatrzymywali się. Nie wiedzieli, w którą stronę iść.

Dziewczyna powoli nabrała powietrza w płuca, zauważając, że jej dłonie trzęsą się jeszcze bardziej niż ostatnio. Wzięła zamach i rzuciła kamień w przeciwną stronę. Jego ludzie od razu ruszyli w stronę miejsca gdzie upadł kamień.

Kiedy większość odgłosów znalazła się, mniej więcej, poza zasięgiem jej słuchu, wyjrzała za drzewo. Widziała tylko otaczającą ją gęstwinę. Odetchnęła z ulgą i wróciła do swojej poprzedniej pozycji.

Na chwilę zamknęła oczy, próbując złapać równy oddech. I wtedy usłyszała ten głęboki głos, którego tak bardzo się obawiała:

-Wybierasz się dokądś skarbie?

Natychmiast otworzyła oczy i ujrzała twarz swojego oprawcy, na której malował się złowieszczy uśmiech. Odruchowo spróbowała się cofnąć, ale drzewo rosnące za nią uniemożliwiało wykonanie kroku w tył.

         Blondyn oparł dłonie na korze drzewa tuż nad jej ramionami. Na chwilę utkwiła wzrok w jego oczach. Wydawało jej się, że te intensywnie zielone tęczówki potrafią spojrzeć w głąb jej duszy. Nie miała dokąd uciec i to przez niego, co oznaczało, że będzie musiała tam wrócić. Do tego więzienia. Do dawnego cierpienia. Nie była w stanie opanować swojego płytkiego oddechu i zdała sobie sprawę, że to właśnie przez jego przenikliwy wzrok. Odwróciła głowę w prawo i skierowała swoje oczy ku ziemi.

         Zielonooki, uśmiechnął się jeszcze szerzej i delikatnie, lecz zdecydowanie chwytając jej podbródek, zwrócił jej twarz w swoją stronę, tym samym zmuszając ją do spojrzenia na niego. Kiedy mówił jego uśmiech znikał.

-Nie przejmuj się. Polowanie jeszcze się nie skończyło.

Na początku dziewczyna nie rozumiała, o co mogło mu chodzić, ale przypomniała sobie sposób, w jaki sprowadziła jego ludzi na inną ścieżkę. Momentalnie poczuła jeszcze większe ukłucie strachu. Wskazała im drogę do kryjówki jej przyjaciół. Spojrzała na niego z lękiem w oczach, a kiedy znów się uśmiechnął, obdarzyła go siarczystym policzkiem. Głowa blondyna odchyliła się w wyniku uderzenia.

-Staczasz się czarodzieju. Nie powinieneś dać się choćby dotknąć nędznej śmiertelniczce.

Powiedziała cichym, lecz pełnym jadu głosem. Nie odważyłaby się mówić głośniej w obawie, że jej głos mógłby się zachwiać, a dla niego byłaby to pewnego rodzaju satysfakcja. Odwrócił się do niej, a jego blond loczki opadały niesfornie na czoło. I mimo jego zimnego spojrzenia, zdołała zachować kamienny wyraz twarzy.

-Stajemy się coraz śmielsi, co? Ale to nie ważne, bo właśnie wydałaś swoich własnych przyjaciół. Brawo. Teraz może w końcu czegoś się od ciebie dowiem, skarbie.

-Dlaczego tak sądzisz?

-Ponieważ twoi przyjaciele, za kilka godzin będą w drodze do piekła.