Rozdział 2

     Witam serdecznie :D 

Na początku chciałam bardzo podziękować, za komentarze pod ostatnim rozdziałem i prologiem. Wasze słowa bardzo mnie motywują do dalszego pisania. I krytyka i pochwały. No i oczywiście, proszę o czystą szczerość. 

Witam Was wszystkie po Ciemnej stronie Mocy ! Mamy tutaj duuużo ciasteczek z czekoladą, częstujcie się xD

No i tak na koniec, to cieszę się, że mimo tego iż dopiero zaczynam pisać o Lokim, to Wam się podoba. Tak baardzo miło :3

         Enjoy !

                                  ***

Wysoki blondyn podszedł do obezwładnionego ciała dziewczyny. Leżała zwrócona twarzą do ziemi. Przykucnął przy niej i dopiero teraz zauważył ciemną ciecz na tyle jej głowy. Krew posklejała jej loki, ale to mu nie przeszkadzało. Odgarnął jej włosy z karku i widząc ciemne znamię uśmiechnął się lekko, po czym podniósł się i wydał rozkaz swoim ludziom żeby zanieśli ją do środka. Wiedział, co musiał zrobić i wiedział, że sprawi mu to przyjemność, a jej niekoniecznie. Choć podejrzewał, że to dziewczyna, która teraz klęczała szlochając na ziemi, będzie tą, której potrzebował, a nie jakaś kolejna żałosna, zwyczajna śmiertelniczka. Westchnął i z powrotem pochodząc do pobitego mężczyzny, zapłakanej nastolatki i dwunastu innych żołnierzy rozkazał ustawić ich w szeregu i rozstrzelać. Jego ludzie bez wahania wykonali rozkaz, po czym wykopali jeden, płytki grupowy grób, na tyłach bazy. Dzięki czemu on sam mógł iść ocenić jak miewa się jego jedyny jeniec.

Osiemnastolatka obudziła się czując okropny ból z tyłu głowy. Odruchowo chciała sięgnąć w tamtą stronę, ale uniemożliwiała jej to stalowa obręcz oplatająca jej nadgarstek. Otworzyła oczy i cierpliwie czekała, aż obraz jej się wyostrzy. Kiedy to się stało odkryła, że znajduje się w jednym z pokoi w jej bazie wojskowej, w której niektórzy żołnierze ćwiczyli milczenie w razie gdyby zostali złapani przez wroga. Siedziała na stalowych krześle z rękami przykutymi do podłokietników i nogami do dolnych partii krzesła, które znajdowało się na samym środku pokoju, przymocowane do podłogi, tak, żeby nie dało się go przesunąć. Oprócz dającym o sobie znać tyle głowy, czuła również kujący ból w lewym ramieniu. Miała na sobie czarną bokserkę, więc bez trudu mogła dostrzec małą ranę, zostawioną po grubej igle. Mimowolnie skrzywiła się na samą myśl, że ktoś wstrzyknął jej nie wiadomo, co. Zaklęła cicho, rozglądając się po pokoju. W sumie to nigdy nie miała okazji przesiadywać na tym krześle. Zawsze stała po drugiej stronie lustra weneckiego znajdującego się teraz naprzeciwko niej. Wyglądała strasznie. Splątane włosy opadały na ramiona, a oczy ‘zdobiły’ ciemne cienie umieszczone tuż pod nimi. Po dłuższej chwili zauważyła, że jest boso, co było według niej dziwne.

Kilka minut siedziała sama rozmyślając nad tym, co się stało. Biegła, a potem ktoś strzelił, następne, co pamiętała to ból w tylnej części głowy. Taka rana, nie powinna, nie miał prawa pozostawić ją przy życiu. Więc czemu ciągle była w stanie normalnie funkcjonować? Nie pojmowała tego. W tym momencie do pokoju wszedł wysoki mężczyzna z blond loczkami i zielonymi oczyma. Ten, który pierwszy ją zauważył. Wtedy nawet nie próbował się rozglądać. Po prostu się odwrócił i spojrzał w jej oczy. Tak jakby od samego początku wiedział, że tam była.

Mężczyzna usiadł na zwykłym, drewnianym krześle naprzeciw niej i wpatrywali się tak w siebie przez chwilę. Był ubrany w ciemne jeansy, czerwoną koszulę w kratę i nosił trampki.

Dziewczyna nic nie mówiła. Po co miała się odzywać, skoro nawet o nic jej nie pytał. A nawet gdyby spytał, to bym nie odpowiedziała… Chyba. Cały czas miała wyćwiczony, obojętny i trochę znudzony wyraz twarzy, lecz jej serce biło szybciej niż zwykle. W rzeczywistości, była przerażona, ale nie dawała tego po sobie poznać. Wiedziała, że to byłby zły ruch z jej strony. Dać satysfakcje komuś, kto ją przetrzymywał.

Po chwili blondyn wstał i okrążając stalowe krzesło zapytał półgłosem:

-Żałujesz?

Osiemnastolatka przez chwilę zastanawiała się nad samym pytaniem i doszła do wniosku, że jedyne, czego żałuje w tej chwili to tego, że nie udało jej się pozostać niezauważoną, że była na tyle zdekoncentrowana, że nie zauważyła tej głupiej gałązki.

Nie odpowiadała. Zastanawiała się czy lepiej się odezwać czy milczeć? Pierwszy raz znalazła się w takiej sytuacji i nie specjalnie wiedziała, co robić, jak się zachować. Ale czuła, że to wcale nie będzie lekkie doświadczenie. Tym czasem mężczyzna znowu się odezwał:

-Śmiało. Mów. Przecież nie masz już nic do stracenia. Wszyscy znajomi ci ludzie, których widziałaś, zanim straciłaś przytomność… Krótko mówiąc, zginęli, przekonani, że ty również jesteś martwa.

Rebecca nie wiedziała jak zareagować na te słowa. Nie całkiem wierzyła w to, co usłyszała. Twierdziła, że kłamie, ale część podświadomości podpowiadała jej, że mówi prawdę. Błądziła wzrokiem po podłodze pokoju, oddychając coraz szybciej. Po chwili blondyn oparł dłonie o stalowe obręcze na podłokietnikach krzesła, na którym siedziała dziewczyna, po czym patrząc jej w oczy wyszeptał:

-Nie masz nic do stracenia, więc zapytam jeszcze raz: żałujesz?

-Tylko tego, że dałam się złapać.

Wyszeptała, starając się zachować obojętny wyraz twarzy. Chyba nie specjalnie jej to wychodziło, ponieważ nieznajomy uśmiechnął się tajemniczo i znów powoli zaczął okrążać pokój. Był bardzo pewny siebie, tak jakby powód, dla którego teraz się tutaj znajdował, był na wyciągnięcie ręki. To znaczy… Jest na wyciągnięcie ręki, ale zanim osiągnie swój cel minie bardzo dużo czasu.

Osiemnastolatka zastanowiła się przez chwilę. Jak i tak już się odezwała, stwierdziła, że równie dobrze może o coś zapytać. Oczywiście nie oczekiwała odpowiedzi, bo od samego początku wątpiła w jakąkolwiek możliwość nawiązania rozmowy.

-Pytam z ciekawości: co mi wstrzyknęliście? I jakim cudem przeżyłam ten cholerny postrzał?

Odezwała się prawie szepcząc. W głowie miała zbyt dużo wątpliwości żeby analizować każdą z nich osobno.

-Wiedziałem, że prędzej czy później o to zapytasz.

Zaczął równie cicho.

-I odpowiem ci tylko, dlatego, bo jesteś mi potrzebna. Substancja, która teraz wędruje, w twoim organizmie, ma za zadanie ograniczyć twoje potrzeby fizjologiczne do zera, przez jakiś czas.

-A, co z drugim pytaniem?

-Jesteś bystra. Prędzej czy później się domyślisz.

-Skąd możesz to wiedzieć?

Zamiast ustnej odpowiedzi, dziewczyna otrzymała jedynie lekkie wzruszenie ramionami. Zanim wyszedł rzucił tylko:

-Czuj się jak u siebie.

Po czym opuścił pokój.

Rebecca westchnęła. Ufała mu w takim samym stopniu, w jakim można ufać dopiero, co poznanemu, podejrzanie wyglądającemu człowiekowi. Nie wiedziała, jakie miał wobec niej plany, a nie wyglądał na osobę, z którą można ponegocjować. A poza tym ta jego ostatnia kwestia była bardzo dobijająca… W dalszym ciągu nie pojmowała jak to było możliwe, że dała się złapać. Idiotka. Chociaż teraz masz dużo czasu żeby nad tym pomyśleć. Odchyliła głowę, tak żeby patrzeć na sufit, po czym wyszeptała:

-Kurwa, jeszcze będę żałować, że wyskoczyłam z tego pieprzonego auta…

Dopiero teraz zauważyła, że w tym pokoju nie ma żadnego światła. Znaczy, działającego światła. Dobrze dla mnie, pomyślała zamykając oczy i zastanawiając się nad tym, czy jej przyjaciołom udało się dotrzeć do Piekła bez większych przeszkód.

         Mulat wjechał Land Roverem najdalej i najwyżej jak tylko się dało i zaparkował go w niewidocznym miejscu. Po opuszczeniu samochodu przez jego sąsiadkę, przez chwilę się wahał, czy postępować zgodnie z jej instrukcjami, czy mimo wszystko zatrzymać się i iść z nią. I kiedy już miał wcisnąć hamulec przypomniał sobie, że nie jest sam, i że nikt inny w tym aucie nie potrafi prowadzić. Dlatego pojechał do miasta, w miejsce, gdzie miała na nich czekać Caroline, po czym wybierając najdłuższą i najbardziej oddaloną od bazy wojskowej drogę, skierował się do Piekła.

         Wyciągnął kluczyki ze stacyjki i schował je do kieszeni. Zamyślił się. Był rozdarty. Chciał wiedzieć, co się dzieje z Rebeccą. Nie wyobrażał sobie życia bez niej, zawsze spędzali ze sobą wolny czas, jak jedno z nich nie mogło sobie z czymś poradzić zwracało się do drugiego. Nauczyli się widzieć w sobie nawzajem coś więcej niż ktoś, kto spotkał ich pierwszy raz w życiu, albo znał od kilku miesięcy. Między innymi dlatego z jednej strony jej ufał, a z drugiej cholernie się martwił.

-Homer?

Grace zauważyła, że jedynie on jeszcze nie wysiadł z auta i wyglądał na zmartwionego, czemu się nie dziwiła, bo to w końcu chodziło o jego bratnią duszę.

Chłopak wyrwał się z zamyślenia i wzdychając opuścił samochód zatrzaskując za sobą drzwiczki.

-A, co jak nie wróci za trzy dni?

Zapytał patrząc zatroskanym wzrokiem na Grace, na co ta westchnęła i uśmiechając się pocieszająco odpowiedziała:

-Damy jej trochę więcej czasu. Jak nie zjawi się w Piekle za tydzień, możemy spróbować coś zrobić. Za to teraz czeka nas długa droga do Piekła. Chodź.

Dziewczyna chwyciła Homera za rękę i pociągnęła za sobą w stronę skalnych schodów, gdzie czekała na nich reszta z zapakowanymi rzeczami z Land Rovera, a kiedy ta dwójka do nich dołączyła, rozpoczęli długą podróż w czeluści kotliny.

         Siedząc na zimnym stalowym krześle, przez dwadzieścia cztery godziny i cały czas patrząc na sufit albo na swoje beznadziejne odbicie w lustrze, zaczynasz rozumieć, co tak właściwie znaczy nuda. I to głównie przez to Rebecca próbowała się choćby trochę poruszyć. Oczywiście bardzo dobrze wiedziała, że nie może, ale przynajmniej miała jakieś zajęcie. Zacisnęła dłonie w pięści i spróbowała poruszyć rękami. Nic. Mimo wysiłku, nie udało jej się nic osiągnąć. Nie mogła przesunąć ani rąk ani nóg, choćby o centymetr.

         Po dwudziestu minutach zmagań ze stalowym krzesłem, doszła do wniosku, że może poruszać jedynie głową. I dopiero teraz zaczęła się zastanawiać, o co chodziło temu mężczyźnie. Powiedział, że odpowie na jej pytanie, ponieważ jest mu potrzebna. Potrzebna, do czego? Raczej nie wyglądał na napalonego mordercę gwałciciela… Bardziej na jakiegoś tajniaka. To znaczy z twarzy… Jego wygląd i sposób mówienia… Tak. To ktoś ważny z ważną misją do wykonania… Tak myślę. No i dlaczego tylko ja?! W pokoju, w którym się znajdowała stały jeszcze dwa podobne krzesła. Zawsze, kiedy Jack przesłuchiwał tutaj ludzi, wszystkie miejsca były zajęte. Czyli albo jestem jedynym jeńcem, albo reszta porwanych została umieszczona w innych pokojach.

         Kontemplacje przerwał jej dźwięk otwieranych drzwi. Nie zareagowała. Może gdyby to było normalne, treningowe przesłuchanie, podniosłaby wzrok, westchnęła, albo zrobiła cokolwiek, ale wiedziała, że ujrzy tą samą twarz, tą samą osobę, którą miała okazję spotkać wczoraj. Dopiero, kiedy mężczyzna zamknął za sobą drzwi i usiadł na drewnianym krześle naprzeciwko niej, spojrzała mu w oczy. Lekko wzdrygnęła się, widząc tą nieprzeniknioną zieleń. Nie to żeby jej się nie podobały, wręcz przeciwnie, uwielbiała ten kolor, ale zauważyła, że jego oczy, oprócz pięknego koloru, posiadały mrok, żądze mordu, pragnienie chaosu. I zemsty. A może tylko mi się wydaje… Przecież i tak zawsze wszystko komplikuję…

         Kiedy blondyn tak siedział i wpatrywał się w niebieskie tęczówki swojego jedynego jeńca, zrozumiał, że oczy naprawdę potrafią wyrażać uczucia, które on sam zawsze tłumił. Gdyby, jako dziecko, nie nauczył się, w jaki sposób odczytywać emocje, nie zauważyłby ich u tej dziewczyny. Jej oczy wyrażały niepewność, przerażenie i dobrze ukrywaną bezradność, ale mówiły mu również, że była uparta i wrogo nastawiona w stosunku do jego samego. Spodziewał się tak oczywistej reakcji. Jasne, wolałby żeby okazywała mu wdzięczność za uratowanie jej życia, ale dziewczyna o tym nie wiedziała. Jeszcze, pomyślał. Wiedział, że jest bystra i że wcześniej, czy później się domyśli. Twierdził, iż z czasem jakoś sama do tego dojdzie, a jak nie, to nie miał zamiaru o tym wspominać. Chyba, że potrzebowałby przysługi. Wtedy może poinformuje dziewczynę o jej długu wobec niego. O ile przeżyje najbliższy miesiąc, pomyślał lekko się uśmiechając. To właśnie było to, co sprawiało mu przyjemność – zadawanie bólu innym.

         W pewnym momencie dziewczyna dostrzegła dziwny błysk w oku blondyna. Nie znała jego zamiarów i nie chciała ich poznawać. Mężczyzna nie spuszczając z niej wzroku nachylił się opierając łokcie na kolanach i cichym, ale stanowczym i wypranym z uczuć głosem zapytał:

-Gdzie uciekli ludzie, którzy byli z tobą w tamtym samochodzie?

Odczekał chwilę, ale ona, tak jak wcześniej postanowiła, milczała. Nie mogła odpowiedzieć na to pytanie. Po pierwsze, nie mogła wydać przyjaciół, bo jeżeli on mówił prawdę, w co szczerze wątpiła, to są oni jedynymi ludźmi, którzy jej zostali. Po drugie, była jeńcem i jak zawsze powtarzał jej Jack: Nie ważne, o co cię zapytają, jeżeli cokolwiek powiesz oni będą wiedzieć wszystko. Więc milczała odwzajemniając spojrzenie mężczyzny siedzącego naprzeciwko niej.

-Gdzie są ci ludzie?

Powtórzył pytanie tym samym tonem. Cisza. Blondyn uśmiechnął się lekko, wstał i zbliżył się do Rebeccki. Znów ponowił pytanie i znów nie dostał odpowiedzi, więc spoliczkował dziewczynę sprawiając, że odrzuciło jej głowę w lewo, a ciemnoblond loki opadły na jej twarz. Splunęła czując metaliczny smak na ustach, po czym z powrotem obróciła się w stronę swojego oprawcy z ironicznym uśmiechem na ustach. Możliwe, że jest sadystą… Tego nie przewidziałam. Mimo tej myśli nie miała najmniejszego zamiaru odpowiadać na to pytanie. Nie ważne, co by się działo, nigdy nie wydałaby swoich przyjaciół. Zawsze ją tego uczono, że trzeba chronić kochane osoby, to bez znaczenia, czy ostatnio się z nimi pokłóciła, czy nie odzywała przez jakiś czas – nie wyobrażała sobie życia bez tych ludzi, więc nie mogła ich oddać w ręce tego człowieka. Nie ważne, kim był, ale nie znała go i nie sądziła żeby miał dobre zamiary ani wobec niej, ani wobec kogokolwiek innego.

        

Przez następne dwie godziny blondyn próbował się dowiedzieć czegokolwiek o ludziach, którzy byli wtedy z Rebeccą w aucie. Pytał, wprost ale niekiedy próbował użyć prowokacji, mimo jego starań nie uzyskał ani słowa odpowiedzi. Dziewczyna tylko wpatrywała się raz w niego, raz w przestrzeń przed sobą. Mężczyzna wiedział, że już dzisiaj niczego nie osiągnie. Opuścił pokój zamykając za sobą drzwi. Ostatni ludzie, którzy z nim zostali byli gotowi na rozkazy. Zlecił im zawieszenie zegara w pokoju, w którym przebywała dziewczyna, a kiedy to wykonają, również mają opuścić bazę, jak zrobiła to reszta. Żołnierze znaleźli w jednym z pomieszczeń w tym budynku, duży i o dziwo dość głośny zegar. Wykonali swoje zadanie i opuścili bazę wojskową. Nareszcie został sam ze swoim jeńcem. Żadnych świadków, nikogo, kto mógłby potwierdzić jej słowa – świetnie.

Siedząca w samotności dziewczyna, przyglądała się dużemu zegarowi, który został zawieszony przez wrogich żołnierzy w pokoju, w którym była uziemiona. Nigdy nie lubiła tego nieznośnie głośno, tykającego urządzenia. Nie mogła słuchać tego irytującego dźwięku dłużej niż pięć minut, później zaczynał ją denerwować tak bardzo, że miała ochotę rozbić go na skale, albo utopić w jeziorze, albo wrzucić do jakiejś przepaści, cokolwiek! Byleby przestał tykać. Nagle wyprostowała się uświadamiając sobie, że ten blondyn, albo chce żeby liczyła sobie doby, albo z całego serca pragnie sprowokować ją do mówienia, używając przy tym jej nienawiści do tykającego urządzenia. Świetnie… I to wszystko przez jeden głupi zegar, którego Jack nie chciał wyrzucić.

Mijały godziny, a Rebecca ledwo wytrzymywała. Jedyny powód, dla którego, jak dotąd, nie zaczęła krzyczeć i błagać o zabranie od niej tego ustrojstwa, siedział za weneckim lustrem, przypatrując się jak irytujący może być głupi zegar. Miała niezwykle realistyczne przeczucie, że ją obserwuje. Nie chciała tak szybko się poddać i zacząć mówić. Była twarda, jeżeli chodziło o tortury fizyczne, które jak dotąd zafundował jej nieznajomy, ale gorzej było z jej psychiką. Miała wrażenie, że zaraz wybuchnie jej głowa. Tak, znosiła bicie, lekkie, lecz bolesne rany zadawane jakimś nieznanym jej ostrzem, które było cholernie tępe, słowne groźby, rzucane w jej stronę cały czas, a nie potrafiła wytrzymać doby z tym tykającym ustrojstwem. Paskudna słabość. Dlaczego muszę być tak beznadziejna?

Zegar nie pozwalał dziewczynie zapomnieć o swojej obecności. Tyk, tyk, tyk, tyk, tyk. Całkiem przypadkiem, albo pod wpływem działania głośnego urządzenia, uaktywnił się jej tik nerwowy. Co oznaczało, że całkiem nieświadomie, stukała opuszkami palców o najbliższą płaską powierzchnię, w tym przypadku był to spód podłokietnika stalowego krzesła. Za każdym razem, kiedy się na tym przyłapywała, natychmiast przestawał. I wtedy wydawało jej się, że zegar tykał jeszcze głośniej. Próbowała za wszelką cenę oswoić się z tym dźwiękiem, albo, chociaż nauczyć się go tolerować, ale nie specjalnie jej to wychodziło. Gdyby miała teraz wolne dłonie, zasłoniłaby nimi uszy, albo zwiesiłaby starą, wskazującą godzinę tarczę i roztrzaskałaby ją o podłogę, byleby tylko pozbyć się tego dźwięku. I wtedy w jej głowie zabrzmiała znana melodia i tekst. Bardzo dobra, lecz stara piosenka, a mianowicie The Beatles – Help. Brawo… Teraz ci się zebrało na dopasowywanie piosenek do sytuacji… Westchnęła w głębi duszy powtarzając: Lepsze to niż ciągłe słuchanie tykania zegara. I to okazał się dobry sposób. Jak na tą chwilę, ponieważ wiedziała, że w nie dalekiej przyszłości nadejdzie moment, w którym znienawidzi i tę, dobrze znaną jej melodię.

Powoli zaczynała uczyć się ignorować dźwięki wydawane przez zegar, powtarzając w myślach tekst piosenki, co okazało się skuteczną metodą. Teraz czuła jakby mogła siedzieć w tym pokoju dłużej niż dwie godziny. W tym momencie niespodziewanie do jej myśli wtargnęły wspomnienia, rozdzierając na strzępy wszelki spokój, jaki udało jej się osiągnąć do tej pory. Wyraził się jasno. Oni wszyscy zginęli. Z jego ręki. Osiemnastolatka zaczęła rozmyślać nad tym, co się stało. Straciłam przytomność i poczułam ból w tyle głowy. I słyszałam strzał. Nie mogłam tego przeżyć! Albo jakimś cudem udało im się spudłować i pomylić się o te kilka centymetrów, albo miałam spore szczęście. Chociaż, siedzenie tutaj bez możliwości ruchu, w towarzystwie denerwującego zegara, chyba nie jest szczęściem. Odruchowo zaczęła myśleć, nad tym, w jaki sposób mogłaby pozbyć się lub zmienić swoje położenie w zaistniałej sytuacji. Cisza. Milczenie. A gdyby zacząć mówić? Może odpuściłby… Ale wtedy wydałabym przyjaciół. Znienawidziliby mnie. Nie chcieliby mnie znać, a co gorsza, nie mam zielonego pojęcia czego tak właściwie ode mnie chce. To znaczy, tak wiem, informacji o tym gdzie przybywają… W tym momencie ją oświeciło. Nagle wiedziała, co odpowiedzieć, żeby nie skłamać i równocześnie, nie wydać swoich przyjaciół, ponieważ to oni wymyślili tą nazwę. Odpowiedź była krótka i oczywista: Piekło.